kuşkusuz haberiniz var,
ne düşünüyorum
şu olup bitenler hakkındaneyi seviyorum,
neyi sevmiyorum
neyin yanındayım,
neye karşıyım
kiminle görüşüyorum
kim girip çıkıyor evime
ve geçmeden tezgahımın başına
MECİT ÜNAL
DİLEKÇE
1.
kapının dibinde işte
günlerdir hazır çantam
diş fırçası, tıraş takımı, picama
ensülin iğnelerim buz kabının içinde
kalp ilacım cebimde
aldım alacağımı hayattan
verdim kime ne vereceksem de
ama türkiye’ye borcum çok
büyüttü, adam etti, bu yaşıma getirdi
ödeyemem hakkını uğrunda ölsem bile,
alın beni de.
2.
oturma odasının ışığını
açık bırakıyorum tüm gece
hışırdayan bir yaprak duysam,
ya da karanlığın içinde kımıldasa bir gölge
geldiler diyorum,
şimdi bahçe kapısını geçerler,
az sonra da taşlığa çıkan merdivenlerde…
ah, hepsi birden doluşup
bari çiçekleri ezmeseler de…
akşamsefaları arsızdır, evet –alın beni de,
papatyalar kendiliklerinden yetişebilirler
güllerse zararı yok, zaten budanacaklar
ama küpe çiçekleri nazlıdırlar
cam güzelleri duygusal
menekşeler alıngan
çiçek yetiştirdiyseniz
bilirsiniz bunları
çıt diye kırılırlar,
alın beni de.
3.
kuşkusuz haberiniz var,
ne düşünüyorum
şu olup bitenler hakkında
neyi seviyorum,
neyi sevmiyorum
neyin yanındayım,
neye karşıyım
kiminle görüşüyorum
kim girip çıkıyor evime
ve geçmeden tezgâhımın başına,
saatlerce ne konuşuyorum kedimle
hele taşın damarını bulunca
-birden aklıma geliyor
günlerdir aradığım
o dil yakan kelime,-
nasıl çıldırıyor içimdeki lir
ya göğsümdeki yangın,
ya ağzımdaki zehir?
hadi
alın beni de,
bir kadının iki çocuğunun ellerinden tutarak
porsuk çayına atladığını fısıldayan birinden
her şey beklenebilir.