Sokakta kapı önü muhabbetlerinde ne vakit yüz güzelliğinden bahsedilse ya da güneşten erken kırıştık diyen bir komşusu olsa gayri ihtiyari elini yüzüne götürüp gülümseyen Saffet Teyzenin niçin gülümsediğini hepimiz biliyoruz artık.
AŞÇI FOK
NURDAN ÇAKIR TEZGİN
Mayısss Mayıssııssss
Mayıs, ıssız kırların ortasında uçuşan katırtınağı çiçeklerinin rahiyası gibi iç bayıltan bir rehavetle tüm hücrelerimize sızarak yerleşiverdi yine. Kaç Mayısımız kaldı teranesine kapılmayalım diye desturlanırken buluyorum kendimi. Karamsarlığın hiç uğramak istemediği bu mayışık Mayıs gününde sağlıklı solukların minnetiyle bakar olduk yeşilliklere.
Yeşil çayırlar ağlamıyor artık! Alacalı, morlu, sarılı tüm renklerini bürünmüş adeta kahkaha atıyorlar evrene. Erik ağacının gövdesine tırmanmaya çalışan salyangozu seyrederken daha coşkulu bir mevsim olabilir mi diye dudak ısırıyorum. Deniz kırlangıçları fır fır dönüyor tepemde. Alacakargalar çitlembiğin dallarına tünemiş uyukluyor. Karabiber ağaçları biberimsi kokusunu savuramayacak kadar sıcağa teslim. Gün ortası miskinliği tüm sessiz bahçelere dalga dalga yayılıyor Ege’de…
En temiz en doğal otlarla beslenen şeffaf gövdeli tertemiz bir hayvancık
Mayıs rehaveti, Mayıs kokusu, Mayıs zarafeti Mayıs’a dair ne varsa dört koldan hücrelere akıyor. Mayıs, Mayııss tıslaması usulca süzülen yılanın ıslığına takılan gül dikeni gibi birden sıçratır yerinden insanı.
Saffet teyze “damarlarındaki kanı yanıp tutuşan yeni yetme ergenlerin heyecanlarını unuttuk mu, biz genç olmadık mı” diye iç çekince, gençlik günlerine gidiverdiğini kendi kendine konuşacağını bilirdik, “gönülde var elde yok” diyeceğini de bilirdik…
İçteki dürtü “kalk koşalım” dese de ayaklar “otur oturduğun yerde” der. Bezginlik gözlerdeki hüzünden belli olsa da tenekedeki Mayıs gülleri yaşlı teyzelerin kısa vadeli piyangosudur. Şeker pembesi güllerin açmasıyla iki kâselik reçel yapabilir miyim hesabıyla oyalanma zamanıdır artık.
“Heyhat, heyhaaat” mırıldanmaları tepişir geçkin ruhlarda.
Uçuşan kelebekler nereye konacağını biliyor. Arı da biliyor bal alacağı çiçeği! Salyangozlar Nisan yağmurlarından sonra her yeri sardılar; yaldızlı öpücükler konduruyorlar ağaç gövdelerine. Bahçe duvarları, saksı dipleri hep sedefli parlak yollarla bezeli. Çoğu kişi ay sümüklü böcek der, pis bir mahlukat görmüşçesine uzak durur. Oysa en temiz en doğal otlarla beslenen şeffaf gövdeli tertemiz bir hayvancıktır. Adalılar pek sever, yağmurlardan sonra sepetle toplamaya çıkıp salyangoz yahnisi-hohlüs yaparlar.
Saffet Teyze’nin niçin gülümsediğini hepimiz biliyoruz artık
Adalı Saffet Hanım, Hüseyin efendi şeftalinin bitlerine ısırganlı sirkeli su yapıp sıkacaktı ne oldu ki diye etrafına bakınıyor. Danaburnunu topraktan ayıklamak da Hüseyin efendinin işi. Bastonuna dayanıp bahçe çitinden sokağa doğru sesleniyor; Hüseyin değilse de Murat duyuyor “peki söylerim Saffet Teyze” diyor efendice. Seviyor sokağını Saffet Teyze. Gülümsemesi yoncaların arasından evin duvarına tırmanan salyangozlarla sonlanıyor. Yeni ekilen fidelerin yapraklarını kemirecekler diye kızıyor onlara. Görürsünüz gününüzü siz diyerek bastonuyla birer ikişer düşürüyor toprağa. Kapalı bir kutuda saman içinde bekletecek, sonra da salyangoz kabuğundan ilaç yapacak. Nasıl yaptığını soranlara söylemiyor. Mayıs salyangozundan yapılan ilacının patenti onda. O da ninesinden öğrenmiş. Tek bildiğimiz iyice kuruyan salyangoz kabuklarını un ufak dövüp toz haline getirdiği ve onun bir kısmını sulandırıp saksıların diplerine döktüğü. Ha bir de vazelinle karıştırıp krem yapıyormuş ama onun bileşimindeki ölçü sır ötesi sır!
Sokakta kapı önü muhabbetlerinde ne vakit yüz güzelliğinden bahsedilse ya da güneşten erken kırıştık diyen bir komşusu olsa gayri ihtiyari elini yüzüne götürüp gülümseyen Saffet Teyzenin niçin gülümsediğini hepimiz biliyoruz artık. Öğrendik. Salyangozun iz bırakan sedefli yolları çok şey öğretiyor!